ՁԱՅՆԵՐ

Ձայներ կը տողանցեն

Խարխափող ժամանակի կրկներեւոյթին մէջ,

Ու կը թափթփին անձրեւի կաթիլներու նման,

Խանձած հողի ծերպերն ի վար՝

Վաղուան փթթումին անձկութեամբ:

Ձայնը, ինչպէս կաթիլները անձրեւի,

Արեւուն հուրը ծծած վիճակ է բարերա՜ր,

Երբ կոշտ հողին մէջ կը գտնէ ապաւէն ու կայք,

Բայց սրտաճաք անէծք է,

Տառապանքի ճիչ ու հառաչանք է, երբ

Փոխան շողի՝ ծծած է

Դառնութիւն անհամար

Ու ատելութիւն խելագար.

Ձայներ կը ծորին իբր շիթեր անձրեւի,

Հոգիներէ ներս խռով ու պապակ,

Որպէս մռայլ մեղեդի ու ղօղանջ բազմաձայն:

Աղաղակ ու քրքիջ ցօղի նման կը ցաթին

Հոգիներէ ներս, դառնալու խճացած հծծիւն,

Այլեւ՝ տարերք թանձրարիւն.

Ձայներ աններդաշնակ կը գրոհեն

Պատերն ի վեր օտարացող ժամանակին,

Ու կը թափանցեն հասցէներու անհամբոյր:

Ձայներու ճաթռտած արանքէն կը բարձրանայ ահա

Եւ ի´մ ձայնը խռպոտ, իբրեւ հարցադրում,

Այլեւ բողոքի ճիչ արձակուած

Իր արգելարաններէն մռայլ:

Ո՞րն է հիմա մեր յայտարարը հասարակ,

Որ պիտի մեզ ոտքի հանէ մորփէոսի թմբիրէն խո՜ր,

Գօտեպնդէ վառ տեսիլքով գալիքին պայծառ,

Ներշնչէ հաւատք վաղուան,

Հրահրէ ամբոխները մահաքունի մտած,

Եւ ուղղէ զանոնք նոր վաղորդայններու լուսապսակ:

Ո՞ւր է հիմա մեր ձա՜յնը կորսուած...

Ո՞րն է հիմա մեր յայտարարը հասարակ...

2010

ԲԱԳԻՆ, ԽԹ. տարի, Յունուար-Մարտ 2011, էջ 32-33։