ԻՐԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ ԴԻՄԱՑ

Միայնութեան արահետներէն

Քալեցի լուռ ու մտամոլոր,

Յագեցած մարդոց ցաւերով ու վիշտերով,

Նաեւ անոնց ապերախտ գործերով.

Քալեցի դառնութիւն մը զսպած

Աշխարհէն, մարդոցմէն այլասերած:

Նպատակի մը, իմաստի մը վեհ

մեզմէ շատերը հաւատացին,

Բոլո՜ր իմաստներն ալ սակայն,

Ունայն, անհեթեթ ու մոլորեցնող

Խօսքեր են զօրաւորին շրթներուն,

Գործիք՝ ստրկացնող,

Տկարը միշտ գերեվարող:

Մեծ խօսքերուն մենք հաւատացինք,

Հաւատացինք «փրկութեան»,

Այդ ալ, սակայն, առեւտուրի

Ձեւ մըն է եղած դարէ դար.

Բոլոր կրօններուն մէջ մարդկային,

Սպասումի խաբէական յոյսը կայ.

Ափսո՜ս, այս աշխարհին մէջ անկատար

Մարդ արարածը կը մնայ միշտ թշուառ ու տկար:

Միայնութեան արահետներէն

Կը քալեմ լուռ ու մտամոլոր,

Կը քալեմ էութիւնս խաղաղած.

Կեանքի պարզորոշ տեսողութենէն

Աւելի գոհունակ ու մխիթարուած...:

1989