ԻՄ ՀՈԳԻՆ

Իմ հոգին կրկին հարբած է այս գիշեր

Կեանքի անհուն վիշտերով,

Ներանձնական մորմոքներով,

Մռայլ, անբացատրելի մտորումներով...

Պիտի ուզէի որոտալ, ժայթքել,

Դուրս գալ նոր երազի մը ուղիով,

Բայց իմ ուղին

Նոյն տարտամ ուղեւորութիւնն է

Մարդուն՝ երկա՜ր ու անվե՜րջ,

Ուր չկայ ելք,

Չկայ փրկութիւն ներանձնական,

Կայ միայն վիշտ հանապազօրեայ,

Անդարման վիշտ մը հոգեմաշ,

Կայ զոհաբերութեան մշտանորոգ

Տարերք այդ ուղիի վրայ:

Հոգիս մութ աշխարհ մըն է չվերծանուող,

Չեմ գիտեր ե՜ս իմ գիրը.

Կայ միշտ պարտադրուած

Այլընտրանք մը վնասաբեր:

Իմ վիշտը ամէնօրեայ,

Մարդկութեան ցաւն է անբուժելի,

Իմ ցեղի կորուստն է դանդաղ,

հետեւողական,

Ես ու աշխարհն այս՝ անկատար,

Կ’երթանք կորստեան ուղիներէ

անվերջ ու անսահման:

Իմ հոգին կրկին հարբած է այս գիշեր

Աշխարհի վիշտերով համակ:

1989