ԳԻՇԵՐ Է ԼՈՒՌ

Ճամբաներն մեր բաժնուեցան արդէն,

Մնաք բարովի պահն է հիմա։

Լուսինն անգամ կ’երթայ իր տուն,

Երբ արեւը ցցէ իր գլուխը հպարտ։

Իսկ ես, մինակ նստած,

Հեռացումիդ չոր տերեւները կը փշրեմ հատ-հատ:

Գիշեր է լուռ, երկինքն է մութ,

Տամուկ աչքերդ են լոյսս միակ.

Աշխարհ կը թօթուէ այգաբացի ցօղերը գաղջ,

Ես կ’երթամ տուն,

Մնաք բարովի պահն է հիմա։

Գնա՜, արեւ, գնա՜ հեռու իմ ճամբաներէն,

Լուսինն իմ կ’երթայ հիմա անդարձ,

Իմ լուսինը տխուր է, լոյսն իր՝տկար,

Մնաք բարովի պահն է, կ’երթայ ան անվերադարձ.

Ես կը մեկնիմ տուն,

Փակելու աչքերս թաց,

Կ’երթամ մտորելու մեկնումը աստղիս,

Կ’երթամ իմ գիշերին, տխուր ու մինակ։

2012

ԿԱՄԱՐ, Թիւ 17-2012, էջ 46-47։