ԵԿՈ՜ՒՐ
Ո՜վ ես դուն, որ
Անապատ ու ամայի իմ հոգիին
Երազել տուիր կրկին սիրոյ մասին...
Ո՜վ ես դուն, որ
Խառնաշփոթ ու միայնակ իմ աշխարհէն
Ներս յանդգնեցար թափանցել
Ու յաջողեցար խռովե՜լ իմ հոգին...
Եկո՜ւր...
Եկո՜ւր, կ’ըսեմ քեզի.
Մտի՜ր էութենէս ներս խորհրդաւոր
Ու լեցուր ունայնութեան փոսերը խոր.
Տա՜ր ինձ անհասանելի բարձունքները,
Սիրոյ հեշտանքներու անմատչելի ակունքները...
Յագեցո՜ւր դարերու պապակս արական,
Ոռոգէ՜ անապատը խոպան, անմարդաբնակ,
Երազե՜լ տուր ինծի կրկին
Սիրոյ մասին, որ հզօր է ամէն կամքէ,
Վեր է ամէն վիշտէ ու տառապանքէ...
Եկո՜ւր, տա՜ր զիս քու աշխարհդ մոգական…
1988