ԾԱՆԻՐ ԶՔԵԶ
Ո՜հ, ես գիտեմ, որ պիտի չըլլա՜մ կաղնի մը՝
Խրոխտ ու սէգ, հզօրներու շքեղ անտառին մէջ.
Այլ՝ կաղնիներու շուքին ներքեւ հասակ նետած
Ուռենի մը տխրադալուկ, որ, թեւերն իր տարածած՝
Վիճակուած է նախանձալուռ դիտելու
Կիզիչ արեւը հեգնանքով դիմակալող
Խրոխտ կանգնած հաստաբուն ծառերը խիտ:
Ո՜հ, ես գիտեմ, որ լուսանցքին վրայ այս աշխարհի,
Համեստ տեղ մըն է վիճակուած ինծի.
Ոչ անպայման տաճարի մը տեսքով փառահեղ,
Ոչ ալ երկնաքերի մը հասակով սլացիկ,
Այլ խաչքարի մը խոնարհ կերպարանքով հեզ,
Ծուարած շուրջի տատասկներուն ներքեւ:
Բայց ի՜նչ փոյթ: Կը մնամ անհունօրէն գոհունակ,
Որ մարդկութեան ահեղավազ այս կառքին գահավէժ՝
Զսպանակող պողպատեայ նիգ մը ըլլալու բախտին
Պիտի արժանանա´մ օր մը ես:
2009