ԱՅՆՔԱՆ ԻՐԱԿԱՆ ԷԻՐ...

Այնքան իրական էիր այդ գիշեր...

Մարդեղացած Քրիստոսին նման,

Մտար մեղքերու աշխարհէն ներս

Ու տարիր զիս սիրոյդ ոլորտները...

Առաջ,

Դուն ոգի էիր ու համակ անուրջ,

Այդ գիշեր

Դուն դարձար արիւն ու միս,

Դարձար բաբախող սիրտ,

Նուիրական զոհաբերում գերագոյն.

Կարծես ժամանակը չկար,

Չկային կապանքները ընկերութեան,

Չկար եւ մեղք կոչեցեալ վախը մեծ.

Կայինք միայն մենք՝ երկուքով,

Կար կարօտը,

կիրքը անընկճելի,

Ու կար այնքան իրական,

Այնքան կախարդական գիշերը

մեր երկուքին...:

Իմ երազներուս մէջ,

Դուն խորհրդաւոր կինն էիր մելամաղձոտ,

Իմ տենչերուս մէջ,

Ես կորսուած մարդն էի խելացնոր,

Բայց այդ գիշեր դուն եղար

ոգի մը պայծառակերպ,

Լուսնկան՝ թանձր գիշերներս փարատող,

Ու վաղ առաւօտեան աղջամուղջին հետ,

Եղար իմ ուղին սրբագործող

Նուիրական տեսիլքը հաստատ:

Այնքան իրական էիր այդ գիշեր,

Ու այնքան իրական ես հիմա

Իմ անթեղուած յուշերուս մէջ ծառացած:

1989