Բովանդակութիւն

ՈՒՂԵՒՈՐՈՒԹԻՒՆ ԴԷՊԻ ԱՆԾԱՆՕԹԸ...

Տաս­նամ­եայ շրջա­նի մը մէջ գրուած այս բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն-նե­րը առա­ւե­լա­բար կը պար­փա­կեն երի­տա­սար­դա­կան շրջա­նի մը տագ­նապ­նե­րը, երազ­նե­րը, խորհր­դա­ծու­թիւն­ներն ու սէ­րե­րը…: Անոնք յա­տուկ կեր­պով կը կրեն դրոշ­մը Լի­բա­նան­եան պա­տե­րազ­մի ցա­ւա­լի առօր­եա­յին ու անո­րո­շու­թեան: Այս ծի­րին մէջ պէտք է տես­նել զայն գլխա­ւո­րա­բար:

Հրա­տա­րա­կե­լով զայն, եր­կա­րա­տեւ վա­րա­նու­մէ ու մտա­ծու­մէ ետք, հե­ղի­նա­կը կը մի­տի ազա­տագր­ուիլ այդ ներ­քին տա­րեր­քէն, որ իր հա­րա­զատ էու­թիւնն է եղած այդ տա­րի­նե­րուն ու ինք­նան­պա­տակ է աւե­լի քան որե­ւէ յա­ւակ­նու­թեան մը ար­տա­յայ­տու­թիւնը:

Աշ­խարհ եկած մար­դը կը յա­ւակ­նի առա­քե­լու­թեան մը նպա­տա­կը կրել: Այդ կար­ճա­տեւ ու­ղե­ւո­րու­թիւնը ու­նի հա­ւա­նա­բար վախ­ճա­նա­կան նպա­տակ մը, բայց միշտ եղած է առար­կա­յա­կանօրէն ան­ծա­նօթ ու են­թա­կա­յա­կա­նօ­րէն տա­րե­րա­յին ու յա­րա­փո­փոխ:

Այս բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն­նե­րը ո՛չ մէկ ճշմար­տու­թիւն չեն աւե­տեր, սա­կայն եր­կա­րա­տեւ հար­ցադ­րում­նե­րու եւ նե­րանձ­նա­կան յոյ­զե­րու վի­ճակ մը կը պար­զեն, նոյ­նինքն այդ ճշմար­տու­թեան փնտռտու­քին մէջ:

Լոյս ըն­ծա­յե­լով զայն, հե­ղի­նա­կը կը յու­սայ պարտք մը կա­տա­րած ըլ­լալ առա­ւե­լա­բար իր խղճին հան­դէպ, ո՛չ աւե­լի ո՛չ պա­կաս:

ԴԱՐԱՍԿԻԶԲԻ ՄՏՈՐՈՒՄՆԵՐ

«Ուղեւորութիւն Դէպի Անծանօթը» բանաստեղծական երա­խայ­­րիքս, լոյս ընծայուած 2003-ին, խթան դարձաւ աւելի հաս­տատ քայլերով եւ անբեկ համոզումով մը շարունակելու երթս գրակա­նու­թեան անդաստանէն ներս: Գրական պարբերա­թեր­թե­րու եւ մամուլի մէջ լոյս տեսան շարք մը նոր բանաստեղծու­թիւն­ներ եւ ուրիշներ մնա­­­­­­­ցին անտիպ: Գրախօսականներու եւ ան­­­­կեղծ բարեկամներու մնայուն քաջալերանքը մղեց զիս որ հրա­­­տա­րակեմ այս գիրքը, որ կþընդգրկէ վերջին ութ տա­րի­ներու ըն­թացքին գրուած բանաստեղ­ծութիւններու փունջ մը, յետ ըն­թերց­­ման եւ սրբագրութեան: Այդ պատ­ճառով ալ գիրքս կը կրէ «Դա­րասկիզբի Մտորումներ» խորա­գիրը:

Մարտահրաւէրներով յղի նոր դարաշրջանի մը մէջ կþապ­րինք, ընդհանրապէս, որպէս մարդկութիւն եւ ազգովին: Այդ մարտա­հրա­ւէր­ներն ու մարդ­­­­կային տագ­նապները խոր շեշտ ու ազդե­ցութիւն կը թո­ղուն մեր հոգե­կան եւ իմացական ենթագիտակ­ցու­թեան մէջ: Կը փորձենք յաղ­թա­հարել զա­­­­նոնք, սակայն, չենք կրնար անտեսել անոնց դրոշմն ու ազդեցու­թիւնը մեր հաւա­քա­կան եւ անձնա­կան կեան­քին վրայ: Այդ կը յայտ­նաբերեն առաւե­լա­բար այս գիրքին մէջ ընդգրկուած բանաստեղծու­թիւն­ները, որոնք հա­րա­­զատ դրսե­ւորումն են իմ ներ­քին մտո­րում­ներուն եւ յոյզե­րուն, ու հարազատ ցոլքն են ապ­րած միջավայրիս եւ անոր տագ­նապ­ներուն:

Ինչ որ զգացած եմ եւ ապրած, յանձնած եմ թուղթին ընդ­մէջէն ժամանակին, որ գերագոյն անաչառ դատաւորն է: Նոյն­ինքն դա­րասկիզբի ժամանակներու հարազատ ձայնն է որ կու գայ ներ­կայէն ու կþերթայ ապագային, ուղեւորութեան մը նման որ մար­դուն ան­բաժանելի ճակատագիրն է այս աշ­խարհի մէջ:

Այս առիթով, իմ խորին երախտագիտութիւնս կþուզեմ յայտ­նել առաջին հերթին, կնոջս՝ Իրմային, որ գլխաւոր քաջալե­րողն է եղած միշտ իմ ստեղծագործական թափիս: Նոյնպէս, գրչեղ­­­­­­­­­­­­­­բայր­­նե­րուս, ի մասնաւորի, բանաստեղծ Յակոբ Մանուկեանը ու Խա­չիկ Իշխանեանը (Շահպան), որոնք սիրայօժար կերպով ընթեր­ցե­­ցին գիրքս եւ իրենց թելադրութիւններով ու լեզուական, քերա­կանական ճշգրտութիւններու վերանայումով նուազ խոցելի դար­ձուցին զայն: Այսու, կը յայտնեմ իմ յատուկ շնորհակալութիւնս:

Երթը կը մնայ անաւարտ, խօսքը՝ տիրապետող: Հաճելի ըն­թեր­ցում:

ԽԵՆԹ ԳԻՇԵՐՆԵՐՈՒ

ԹԱՓԱՌՈՒՄՆԵՐ

Հայ գիրքի տարուան առիթով եւ գրատպութեան 500­ամ­եակին նուիրուած այս համեստ ներդրումը՝ բանին ու գեղե­ցիկին բագինին վրայ։ Թեմաները՝ աշխարհը, սէրը, մարդը, հայրենիքը, իմ ցեղը, ծննդավայր քաղաքս, հին փո­ղոցները, հին ու նոր մտահոգութիւններն ու ապրումները, բայց հիմ­նականին մէջ՝ աշխարհն ու մարդը եւ ուղե­ւո­րութիւնը՝ կեան­քի գուպարին մէջ նետուած մարդուն՝ միայ­նակ ու առանձին։

Ներփակ բանաստեղծութիւններու մէկ մասը լոյս տեսած է գրական թէ առօրեայ մամուլին մէջ, միւսները լոյս կը տեսնեն առաջին անգամ։ Կան նախորդ հատորէն դուրս մնացած բանաստեղծութիւններ, որոնք տեղ գտած են հոս առաջին անգամ։ Կ’ուզեմ յայտնել, որ կարգ մը լոյս ընծայ­ուած բա­նաստեղծութիւններ ենթարկուած են բարեփո­խումի, իսկ ուրիշներ փոխած են իրենց խորագրերը։

Երախտագիտական իմ խօսքս կ’երթայ ընտանիքիս, ու բոլոր անոնց, որոնք ուղղակի թէ անուղակի կերպով քաջալեր եղած են ու ե՛ն տակաւին, իմ երկնելու ճիգիս, հակառակ այն վատառողջ մթնոլորտին, որ կը շա­րունակէ յամենալ մեր շրջապատին մէջ, ու ի հեճուկս այսօրուան աշխարհի նիւ­թապաշտ իրավիճակին։ Ի վերջոյ, հայ գրողին համար աւելի բարենպաստ պայմաններ չեն եղած ոչ մէկ ատեն, ուստի, ան պիտի շարունակէ ստեղ­ծագործել՝ իր խղճին համարատու ու իր ժողովուրդին ու մշակոյթին ծառայութեան ի խնդիր։

Հաճելի ընթերցում։