ՓՈԹՈՐԿՈՏ ՀՈԳԻ

Յարաշարժ ովկիան մըն է հոգիս.

Տարերք մը կայ հոն, անզուսպ,

Վէրք մը՝ անմատչելի ու խո՜ր...:

Տագնապն է ան հայու ներկային,

Հայրենիքէն դուրս նահանջող հայուն,

Արմատներէն հեռացող սերունդներուն.

Հետզհետէ կը մարի անոնց մէջ հաւաʹտքը,

Երկիր վերադառնալու վճռականութիւնը...:

Ճաճանչափայլ աստղերու նման

Սփռուած աշխարհի երեսին,

Աւա՜ղ, կը թանձրանայ անոնց մէջ

Կա՜մքը մաքառումի,

Հաւա՜տքը գոյատեւումի,

Հուրը անշեղ սլացքի...:

Հրդեհ կայ սրտիս խորը.

Աւա՜ղ, կործանման եղերերգն է անիկա...:

1984