ՆՈՅՆ ՄԱՐԴՆ ԵՄ...

Խիստ եսապաշտ եմ դարձեր...

Կարծէք միայն ես եմ այս կեանքի լուսանցքին,

Տրտմութեան ախտը միայն մէջս է բոյն դրեր,

Կլաներ ողջ էութիւնս խարխափող։

Տրտմաթախիծ մտորումներու մէջ,

Լոկ իմ վիշտը կը մտալլկէ զիս հիմա,

Ու կը նետէ անյոյսին խոցող պատերուն։

Բայց մարդոց վիշտն ու տառապանքը,

Հաւատացէ´ք, շա՜տ կը ճնշեն.

Ամէնօրեայ տուայտանքը մարդուն,

Ճակատագրի հարուածները դաժան,

Նահանջը՝ յոյսի, հաւատքի, արժէքներու,

Շա՜տ է դժուար տեսնել, հաւատացէ´ք:

Վկայել, որ աշխարհը միշտ նոյն փորձադաշտն է

Պարտեալներու, հանդիսատեսներու,

Նոյն յամր ու անփոփոխ կեանքն է երէկէն այսօր,

Ու նոյն մարդիկը՝ անզօր ու յուսահատ,

Ո՜հ, հաւատացէ´ք, իմ ցաւն են ամէնօրեայ:

Կը ցանկամ դուրս գալ այս մտորումներէն,

Մոռնալ աշխարհն ու մարդիկը անբախտ,

Քալել նոր ճանապարհներէ, անբանի նման.

Բայց երբ արթննամ, միշտ նոյն աշխարհն է,

Ու ես նոյն մարդը՝ բիւր հարցերով ընկճուած...:

1989