ՄԻ´ ՓՆՏՌԷՔ ԶԻՍ ՀՈՆ
Մի´ փնտռէք խոցուած հոգիս
Լեռներուն ու կիրճերուն մէջ հայրենի,
Հոն քարացան թեւերն իմ երազանքիս,
Հոն լռեցին երգերն իմ հէք պանդուխտի,
Ճախրանքը ազատ, ոգեղէն սլացքիս՝
Ջախջախուեցաւ, տխուր առաւօտ մը յուլիսի:
Ես կը փոխեմ կողմնացոյցը թռիչքին,
Հեռո՜ւ՝ խաբկանքներէն խորտակուած
Ու գրաւներէն յուսաբեկ.
Ամայի ու լերկ լեռներէն կը մխայ վերջին
Թափառումներուս տարտամ ուղին յարդգողի.
Թող ո´չ ոք ցաւի, պահէ քէն կամ ոխ,
Թող չարտասուեն խրոխտ սարերը արծուեբոյն:
Ողբն ու ճիչը կը կրծեն զիս ուժգին,
Ես կը քանդեմ հաւատքիս բերդը վերջին,
Պատրանքն անոյշ իմ հոգիին՝ մեռաւ ընդմիշտ…
Ալ մի´ փնտռէք զիս հոն, ո՜հ ոչ,
Վիրաւոր իմ հոգին արդ կը սաւառնի այլուր…
2017
ԿԱՄԱՐ Պարբերաթերթ, Թիւ 27-2017, էջ 21: