ՂԱՐԱԲԱՂ

Պոկուած մայր հայրենիքէն,

Ինչպէս երեխան իր մօրմէն,

Կ’ապրիս ո՜րբ, մեկուսիʹ,

Ոսոխ թուրքին մականին ներքեւ:

Ցաւով կը մտաբերեմ քեզ.

Անկարող՝ վէրքերդ բուժելու,

Հոգւոյդ կսկիծը ամոքելու,

Կը զգամ անհո՜ւն դառնութիւնը

Եւ խո՜ր յուսախաբութիւնը,

Որ բոյն է շինած քու մէջ:

Քեզմէ հեռո՜ւ, օտարացա՜ծ,

Ի զուր յոյս ես դրեր մեր վրայ

Այսքան ժամանակ...:

Մինչ ամէն օր, թշնամին ծոցդ նստած,

Քեզ կը պարպէ, կ’ամայացնէ դաշտերդ անտէր...:

Ու կը սպասես, ինծի նման,

Վաղուան բախտորոշ ճակատագրին՝

Հաւատքով, կարօտի արցունքներով,

Մի գուցէ ոճիրը հատուցուի

Ու վերադառնաս ակունքներուդ հարազատ,

Որոնց անքա՜ն կարօտն ունիս:

Ու դարձեալ կանգնիս մեր դիմաց,

Որպէս կաղնի մը կանաչազարդ,

Խորհրդանիշը մեր յաւերժութեան...:

1985