« ՀԻՄԻ Է՞Լ ԼՌԵՆՔ »

Հիմի է՞լ լռենք, եղբարք, հիմի է՞լ,

Երբ մեր թշնամին իր սուրն է դրել...

Ռափայէլ Պատկանեան

Կ᾿ուզեն, որ չխօսինք մեր ցաւերուն մասին,

Վտանգին մասին՝ դարանակալ,

Կ᾿ուզեն, որ ժայռեր չտեղաշարժենք,

Եւ խօսքը դառնայ լոկ զբաղումի քմայք հեշտանքի,

Չբուժենք մեր ախտերը, թողունք պալարները պայթին,

Միայն թէ չճառենք մեր երկունքին մասին։

Ըսէ՜ք հիմա,

Ո՞ւր է թաղուած գլուխը հրէշին՝

Գիշերին մէջ իր որսը նենգաբար դարպասող,

Ո՞ւր են կորսուած ցասումի,

վրէժի մեր կիրքերը ցանուցիր,

Ո՞ւր կը տարուբերի տոհմածառը մեր, այսպէս տրտում,

Թէ՝ կորսնցուցած է ան վաղուց, իր փառքը երբեմնի։

Կ᾿ուզեն, որ լռենք. « հիմի է՞լ լռենք »,

Լռե՞նք ու չպոռթկա՞նք մեր ցաւը յղի,

Ու գինովցած ճղճիմ նուաճումներով՝

Երթանք ի վերջոյ մեր վերջալոյսին,

Խաղի տխուր աւարտին...։

« Հիմի է՞լ լռենք »...

2014

ԿԱՄԱՐ Պարբերաթերթ, Թիւ 21 - 2014, էջ 37։