ԿԸ ՅԻՇԵ՞Ս, ՍԻՐԵԼԻ՜Ս
Կը յիշե՞ս՝ երբ գիշերային գինարբուքէն ետք,
Կը ճեմէինք ամայի ծովեզրին,
Ունկնդիր մեր ներքին խռովքին,
Մեղմ ալիքներուն ճողփիւններով ընդմիջուած:
Երջանիկ էինք անհունօրէն.
Գաղջ ջուրին մէջ, գիրկընդխառն,
Անմեղ սէր մը կը նուիրագործուէր
Ու կը ստանար եդեմական խորք:
Քեզ գրկած, կը կարծէի՝
Կեանքն ամբողջ առած բազուկներուս մէջ...:
Ու այդ էր կեանքը,
Պահ մը, որ կ’ուզէի մնար յաւիտեան...:
Ու համոզուեցայ, թէ սէրը՝
Անմեղունակ, ջինջ իր գգուանքով,
Կու գայ-կ’անցնի զեփիւռի մը նման,
Կը մնայ բախտաւոր միայն ա´ն,
Որ իրօք ապրա՜ծ է զայն...:
1985