ԵՍ ՄԵՂՔ ՉՈՒՆԻՄ

Ես մեղք չունիմ։

Ոճիր չեմ գործած,

Իրաւունքը չեմ խլած ուրիշին,

Չեմ աւարած ինչքը մէկուն։

Ճակատն իմ բաց է,

Առագաստին թեւերուն նման սլացիկ,

Կայմն անոր կամքս է եղած

Խրոխտ։

Ո՛չ, ես մեղք չունի՜մ,

Ո՛չ՝ մարդկային, ո՛չ՝ բարոյական։

Թերութիւններ ունեցած եմ

Եւ ունի՛մ, բայց ո՞վ չունի.

Թերութիւններն են անոնք մեր կեանքի,

Մարդոց վերապահուած։

Խոստովանի՜մ, սակայն,

Թէ գլխաւոր թերութիւնն իմ

Թախծոտ ամպերն են երեւի,

Սրտիս մէջ բոյն դրած,

Որոնք իմը չեն միայն, այլ՝ համայնական.

Մարդկութեան տուայտանքի ու ցաւի,

Ցեղիս մաքառումներուն ու տառապանքի

Ցաւերն են, անբուժելի։

Խոստովանեցէ՛ք հիմա, խնդրե՜մ,

Մե՞ղք է սա, թէ՞ թերութիւն անձի,

Մեղաւոր եմ ես մի՞թէ ,

Կա՞յ բուժում իմ ցաւին,

Թէ՞ պարտիմ կրել ախտն այս մինչեւ մահ...

Ես մեղք չունիմ,

Իսկ դուք ունի՛ք, անկասկած,

Քանզի անիրաւ վճիռ էք արձակած

Իմ թերութեանց համար...

2022