ԵՍ, ԴՈՒՆ ԵՒ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Գոյներու աստղահոյլին մէջ մխրճուող

Նաւը հատեց վերջին գիծը հորիզոնին,

Ուր աներեւոյթն էր անմեկնելի,

Ձգեց վրձինիս վրայ երանգ մը անսովոր,

Զոր մեքենական գիծեր կը մրոտէ

Հիմա, պաստառին վրայ:

«Բայց ես նկարիչ չեմ», ըսի լռելեայն,

«Ոչ ալ՝ վերացական պատկերներ սիրած եմ երբեւէ».

«Մի՞թէ ես ե´ս չեմ», գո՞յնն է, վրիպո՞ւմ, թէ՝

Հորիզոնի նաւուն ծուխն է,

Որ կը սփռէ պաստառին վրայ իր հետքը վերջին,

Հոգւոյս սեւ թանաքը տարտղնելով չորսդին:

Մինչ գոյներու աստղահոյլին մէջ գոյներ շա՜տ,

Սրտամօտիկ, ինչպիսին կապոյտը ծաւի երկնքին,

Կանաչը բնութեան կամ թէ

Հնամենի կարմիրը որդան, բայց չէ՜,

Պէտք չեն երեւի,

Ինծի պէտք է հետքն այդ նաւուն, անանցողիկ,

Հետքը, որ պիտի տանի սկզբնակէտին,

Ճշմարիտի ակունքներուն, ծովափին,

Ուրկէ սկսաւ ոդիսականն իմ թերաւարտ,

Ուր կայիր դուն, ես եւ ժամանակն այս՝

Աստղահոյլերու երանգին մէջ առինքնող,

Ուր կը պակսէր անսովոր երանգը, որ գծէր գալիքը,

Անժամանակ,

Որու պատկերին դիմաց ես հիմա միայնակ,

Կը փորձեմ կարդալ մեր ժամանակը թերաւարտ։

2017

ԲԱԳԻՆ, ԾԶ տարի, թիւ 2-2017, էջ 38: