ԱՇԽԱՐՀ
Տարիները կ’անցնին երազի մը նման,
Անցեալ մը կը մնայ՝ տխուր, բայց յստակ,
Սերունդներ կու գան ու կ’երթան ամպի նման,
Գոյութեան հարցը կը մնայ անպատասխան:
Արձաններ կը կանգնին հերոսացման,
Տաճարներ կը կառուցուին պաշտամունքի համար,
Բայց ո՜վ տեսաւ հզօրը՝ անդրշիրիմեան,
Ո՜վ կրցաւ խուսափիլ մահուան ճակատագրէն դաժա´ն:
Կեանքը կ’ընթանայ անփոփոխ, միապաղաղ,
Ոչ ոք կրնայ նոր բան աւելցնել, յարատեւող.
Մարդս անբացատրելի գոյութիւնն է, ի վերջոյ,
Աշխարհի ծաղրն է, Աստուծոյ կամքը՝ անհաճոյ:
1987