ԱՆՅՈ՜ՒՇ, ԳՐԿԱԲԱʹՑ...
Կրկնակի մենութիւնս կը հալածեմ
Հոգւոյս համր դարպասներէն ներս բանտուած.
Տարերային գիշերներէն մէկն է հիմա,
Ու ես՝ միշտ զոհը չար բախտին,
Որ մատղաշ եւ անփոյթ երէկի երազներէն նետեց զիս
Դուրս, կեանքի անշուք ու դաժան լուսանցքին վրայ...
Վերածեց սոսկական գոյութեան մը հողեղէն:
Վրէժ ունիմ կեանքին դէմ անարդար, որ
Խլեց ինձմէ երիտասարդի խա՜նդը, կորո´վը համակ,
Տուաւ միայն վիշտ ու ցաւ անանձնական...
Ո՜հ, գոյութիւն տառապալից, մնա՜ս բարեաւ,
Աստուած մեզի մահն է տուեր արժանի,
Թող շուտ ըլլայ անոր գալուստը օրհնաբեր,
Թող ան ծագի վաղ օր մը,
Աղջամուղջին մէջ խորհրդաւո՜ր...
Մենք մահուան կ’երթանք անյո՜ւշ, գրկաբա´ց...
1987