ԱՆԾԱՆՕԹ ԿԻՆԸ

Ինչպէս անապատին խորը ովասիս մը լուսէ

Ու դալուկ գիշերուան փայլատակող աստղ,

Կը տեսնեմ սպիտակ կերպարը շէկ կնոջ,

Կը տողանցէ ճապաղ աչքերուս դիմաց։

Կը խորհիմ՝ ծանօթ անձ մ᾿է ան ինծի,

Անցեալին մէջ թաղուած հին դրուագ մը հոգեշահ.

Կը նետուիմ առաջ՝ կանչելու զինք, ըսելու՝

Հո՜ս եմ ես հիմա,

Հարց տալու իրեն՝ ո՞ւր կ᾿երթաս այսպէս արագ ու անտարբեր։

Մեղաւորի մը նման անճրկած, կը նետուիմ աթոռին։

Բայց ո՞վ է ան, այդ կինը, որ անցաւ անփոյթ,

Անծանօթ կինն այդ, զոր կը յամառիմ ճանչնալ դեռ։

Անել մտամարզանքի մը յանձնուած, կ᾿իյնան

Ծանօթ ու անծանօթ բոլոր անունները երէկի,

Բոլոր դէմքերը յիշարժան… բայց ի զո՜ւր…։

Կը լքեմ սրահը, պատշգամին մէկ անկիւնը քաշուած,

Որոնելու մտքիս կորսուած այդ թելը փրթած,

Ու մէջս տագնապ յարուցած, դարձած խռովք ու յաճախանք։

Ո՞վ է այդ կինը, որ կ᾿ալեկոծէ ներաշխարհս մոլոր,

Ու նետած է զիս գիրկը՝ քմայքներու անհրապոյր.

Կարելի՞ է չյիշել կին մը այսքան բոցավառ,

Խանդոտ, գերող եւ հմայող միանգամայն։

Խաւարին մէջ համայնակուլ,

Յանկարծ կը տեսնեմ մօտս կանգնած է ա՜ն,

Սպիտակ այդ կինը շիկահեռ,

Հոլանի թեւերն իր բացած իմ կարօտաբաղձ գգուանքին։

Ան՝ գիշերիս մէջ յառնող պատրանքն էր ամէնօրեայ,

Ու անշարժ սլաքը՝ կանգնած ժամանակին։

2013

ԿԱՄԱՐ, Թիւ 20-2013, էջ 46-47։